Φάμπρι, Εντοάρντο

(Fabbri, Τσέζενα 1778 – 1853). Ιταλός πατριώτης και συγγραφέας. Από πλούσια και ευγενή οικογένεια· νέος υποστήριξε τη Γαλλική επανάσταση και από το 1808 έως το 1815 υπήρξε σύμβουλος του διαμερίσματος του Ρουβίκωνα. Το 1824 τον συνέλαβε η παπική αστυνομία, επειδή υποκίνησε ξεσηκωμό των καρμπονάρων. Δικάστηκε σε φυλάκιση δέκα ετών και αποφυλακίστηκε το 1831. Μετά την αποφυλάκισή του υπήρξε προστατευόμενος του Πίου του 9ου· διορίστηκε απεσταλμένος του στο Πέζαρο και στο Ούρμπινο και μέλος του Υψηλού Συμβουλίου. Χρημάτισε επίσης και υπουργός, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα. Ως συγγραφέας είναι αξιόλογος και διακρίνεται από ένα σθεναρό στιλ. Συνέθεσε πάρα πολλούς ύμνους και ωδές, αλλά είναι περισσότερο γνωστός ως συγγραφέας τραγωδιών, από τις οποίες διακρίνονται: Φραντζέσκα ντα Ρίμινι (1801), Κωνσταντίνος ο Μέγας (1805), Ο κόμης του Μπαρμιάνο (1807), Οι κάτοικοι της Τσέζενα του 1377 (1835-44) κ.ά.